NOTES by me:

I was looking for this greek tv broadcast for a long time, mainly for an unforgettable Fanny Ardant reciting Rimbaud. THANK YOU, THANK YOU 'Atolis2008' for uploading the video (retr:2010.07.16.).
{P.S. Atolis, do you have the CREDITS too??? my email is sarrikaterina@yahoo.com. Please, fill in the information missing from this page.}

The actors recite in eng, fre, (+gre.subtitles) and in gre. (no eng. translation subtitles). I add links to TEXTS.

The selection of poems seems to deal with the subjects of war, human nature striving against fate and difficulties.

NOTES@www.vangelisgift.com:

In the summer of 1991 the composer Vangelis Papathanassiou hosted, on behalf of the Greek government, its International Day of Poetry, a gala concert staged at the Herod Atticus Theater beneath the Acropolis. A tribute to the arts and literature, the concert featured guest stars Alan Bates, Funny Ardant and mezzo-soprano Markella Hatziano.

{note: the following 10 videoparts do NOT include any mezzo-soprano. Just poetry reciting.}

VIDEO DATA

Live Concert-Reciting recital

	lang:gre. /  lang.eng, lang.fre +SUBTITLES.gre.

	black & white ?

	Duration of the concert:? 

	Duration of the broadcast:?

	Date: summer of 1991, 

	Place: at the roman Odeion of Herodes Atticus (Herodion), Athens, Greece.

	uploaded partially at youtube, in 10 parts by user Atolis2008 in 2010.

Music: Vangelis Papathanassiou

Actors reciting: 

	Fanny Ardant, Alan Bates, 

	and greek actors Yiannis Voglis, Antonis Theodorakopoulos, Niki Triantafyllidi, Lydia Koniordou.



HERE ARE DETAILS on: MUSIC, ACTORS, POETS, and POEMS

SOURCES-LINKS

[01.flv] 7'14'' http://www.youtube.com/watch?v=cQ9_ZMqVerY

	00.mus. 0'00'' Introduction (instrumental) Vangelis.

	01.eng. 4'07'' Euripides: from 'Bacchae': Chorus, stasimon 1. verses 395-430 with a few omissions: 

		'Knowledge is not wisdom'.

		actor: Alan Bates

		(gre.anc.→trans.eng:Michael Cacoyiannis. SUB:trans.gre.mod:?)



[02.flv] 9'33''  http://www.youtube.com/watch?v=-hopmnaKE_I

	02.gre. 0'00'' Homer: from the 'Iliad': 6th 'rhapsody Zeta', verses:392-... (Hector and Andromache)

		actress: Niki Triantafyllidi

		(gre.anc.→trans.gre.mod:Nikos Kazantzakis & I.Th.Kakridis) 

	03.gre. 6'41'' Seferis: title gre: Μνήμη Α (Mneme Alpha) [ˈmnimi ˈalfa]. From collection: Imerologio Katastromatos III.

		actress: Lydia Koniordou

		(gre.mod.) 

		literal title trans: 'Memory I' from collection 'Logbook III'

		 



[03.flv] 6'44''  http://www.youtube.com/watch?v=y3qTlarUpqE

	04.gre. 0'00'' Kavafis: title gre: Απολείπεν ο θεός Αντώνιον. [apoˈlipin o θeˈos Anˈdonion]

		actor: Antonis Theodorakopoulos

		(gre.mod.)

		title trans: God abandons Antonius.

	05.gre. 2'14'' Seferis: title gre: Σημειώσεις για μια εβδομάδα. British grown daffodils. Δευτέρα. [simiˈosis jia ˈmia evðoˈmaða] [ðefˈtera]

		From collection: gre:Τετράδιο Γυμνασμάτων  [teˈtraðio jimnasˈmaton]

		actress: Lydia Koniordou

		(gre.mod.)

		title trans: Notes for a week. British grown daffodils {sic}. Monday. From collection 'Book of exercises'.

	06.gre. 4'26'' Kavafis: title gre: Η πόλις. [i ˈpolis] 

		actor: Antonis Theodorakopoulos

		(gre.mod.) 

		title trans: the city.



[04.flv] 9'50''  http://www.youtube.com/watch?v=jv0DkSJLI8o

	07.fre. 0'00'' Rimbaud: title gre: Le bateau ivre. /le baˈto ivR/

		actress: Fanni Ardant

		(fre. SUB:trans.gre:?) 

		title trans: The drunken boat. INFO:http://en.wikipedia.org/wiki/Le_Bateau_ivre

		{excellent}

	08.gre. 8'20'' Solomos: title gre: Ημέρα της Λαμπρής. [iˈmera tis lamˈbris]

		From poem: Ο Λάμπρος.  [o ˈlambros] (Lambros: gre.masc.name)

		actor: Yiannis Voglis

		(gre.mod.) title trans: Day of 'resurrection holiday'



[05.flv] 7'22'' http://www.youtube.com/watch?v=wt26lHMDEeQ 

	09.gre. 0'00'' Palamas: title gre: Τάφος. [ˈtafos]

		actress: Lydia Koniordou

		(gre.mod.)  title trans: the grave.

	10.gre. 2'02'' Ritsos: title gre: Μεταμορφώσεις. [metamorˈfosis]

		actress: Niki Triantafyllidi

		(gre.mod.) title trans: Metamorphoses.

	11.gre. 4'37'' Ritsos: title gre: Η Φημονόη.  [i fimoˈnoi]

		actress: Niki Triantafyllidi

		(gre.mod.) title romanized: E Phemonoe. 



[06.flv] 7'40''  http://www.youtube.com/watch?v=Nds0grX8YRQ

	12.gre. 0'00'' Ritsos: title gre: Αποχαιρετισμός. [apoçeresizˈmos]

		actor: Yiannis Voglis

		(gre.mod.) title trans: Farewell.



[07.flv] 8'36'' http://www.youtube.com/watch?v=TbBHOajviQ4 

	13.gre. 0'00'' Elytis: from 'Aksion Esti':  From section: Ta Pathe

		a) 0'00'' stanza 1. gre: Ιδού εγώ λοιπόν 'Idu ego lipon'.

		b) 2'25'': Anagnosma 4. stanza 14: gre: Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού. 'Nai sto schema t' ouranou'.

		actress: Niki Triantafyllidi

		(gre.mod.) 

	14.eng. 5'23'' Shakespeare: from 'Troilus and Cressida': From: Act 3, Scene 3. 

			 (some video problems)

		'Time, hath my lord' (Ulysses to Achilles)

		actor: Alan Bates

		(eng.  SUB:trans.gre.by UNKNOWN) 



[08.flv] 7'34''  http://www.youtube.com/watch?v=UqnHqRh05Go

	15.gre. 0'00'' Aeschylus: from 'Choephori' (The Libation Bearers), verses 973-... Orestes monologue.

		actor: Antonis Theodorakopoulos

		(gre.anc.→trans.gre.mod:K.Ch.Myres.) 

		{good}

	...  5'26'' INTERMISSION

	16.eng. 5'32'' Shakespeare: from 'Pericles, king of Tyre': from Act III, scene 3. 

		Cerimon: 'Virtue and cunning'  

		actor: Alan Bates

		(eng. SUB:trans.gre: by UNKNOWN)	





[09.flv] 9'44''  http://www.youtube.com/watch?v=P3KLiA32dHw

	17.gre. 0'00'' attr.Aeschylus: from 'Prometheus': verses 88-123.

		actor: Yiannis Voglis

		(gre.anc.→trans.gre.mod.Kostis???) 

	18.eng. 3'40'' Sophocles: from 'Philoctetes': 'Yes, nothing but pain...' 

		I believe the text is a combination/paraphrase of

		a) verses 255-315

		b) verses 468-506 

		actor: Alan Bates (who read it in London during the last greek dictatorship period (1967-1974)

		(gre.anc.→trans.eng:Minos Volanakis. SUB:trans.gre.mod.) 

		{excellent, excellent, excellent}

	...vid.  8'50'' END: -all actors on stage-



[10.flv] 5'52''  http://www.youtube.com/watch?v=hIpyvJ0yHPI

	19.mus. ENCORE: composer: Vangelis 

		performers:

		Vangelis, solo electronic instruments

		choir

		choirmaster

	{CREDITS MISSING from video}

Music composed by Vangelis Papathanassiou (Βαγγέλης Παπαθανασίου)

	synthesizers: Vangelis Papathanassiou

	choir: ?

	choirmaster: ?

Actors: Reciting poetry in their language:

	Alan Bates (english actor 1934-2003)

	Fanny Ardant (french actress)

	Yiannis Voglis (greek actor Γιάννης Βόγλης)

	Niki Triantafyllidi (greek actress Νίκη Τριανταφυλλίδη)

	Lydia Koniordou (greek actress Λυδία Κονιόρδου)

	Antonis Theodorakopoulos (greek actor Αντώνης Θεοδωρακόπουλος)

Poets: (note: for gre.anc. poets, the ipa pronunciation given is gre.mod.)

	Homer. greek epic poet (gre: Όμηρος [ˈomiros] 8th century a.e.v.)

	Aeschylus. greek dramatist. (gre: Αισχύλος [esˈçilos] c.525-c.456 a.e.v.)

	Sophocles. greek dramatists. (gre: Σοφοκλής [sofoˈklis] c.497-c.407 a.e.v.)

	Euripides. greek dramatist (gre: Ευριπίδης [evriˈpiðis] 480-406 a.e.v.)

	William Shakespeare. english dramatist (1564-1616)

	Dionyssios Solomos. greek poet (Διονύσιος Σολωμός [ðioˈnisios soloˈmos] 1798-1857)

	Arthur Rimbaud [aʁtyʁ ʁɛ̃bo]. french poet (1854-1891)

	Costis Palamas. greek poet. (gre: Κωστής Παλαμάς [koˈstis palaˈmas] 1859-1943)

	Constantinos Kavafis ('Cavafy'). greek poet. (gre: Κωνσταντίνος Καβάφης [konstanˈdinos kaˈvafis] 1863-1933)

	Yiorgos Seferis. greek poet, Nobel 1963. (gre: Γιώργος Σεφέρης [ˈjiorɣos seˈferis] 1900-1971)

	Yiannis Ritsos. greek poet, Lenin prize 1975 (gre: Γιάννης Ρίτσος [ˈjianis ˈritsos]  1909-1990)

	Odysseas Elytis. greek poet, Nobel 1979 (gre: Οδυσσέας Ελύτης [oðiˈseas eˈlitis]  1911-1996)

THE POEMS

	Here are the transcripts of what I hear from the video. Sorry for the mistakes and the ... gaps, I did my best...

	I added links to the original texts wherever I could. Also translations. 

	Spelling and punctuation are NOT cross-checked at original editions.

	note@wikipedia: TRANS. of Bacchae: Michael Cacoyannis, 1982: in verse 

http://www.mikrosapoplous.gr/eyripedes/bakhes/bakhes04.html  retr:2010.07.17.

1) TRANSCRIPT: →trans.eng



Knowledge is not wisdom.

A knowing mind that ignores its own limits 

has a very short stand

and the man who aims too high

never reach what lies within his grasp.

such is the ... and i know none worse

of perversely ambitious phanatical men.



O, to be in Cypurs, the island home of Aphrodite

where the spirits of love thrill the blood of men with magic reasons

or in that mythical land of the many-mouthed river

whose floods make deserts bloom.

O where the Muses play, Pieria

whose peerless beauty of lovingly hugs the slopes of Olympus.



O Bromius, ... Bromius, take me there

	 {*Bromios: a name for Bacchus}

pave the way with romp and prayer

to the land of the graces, the land of desire

where freadom is law

and women can revel with Bacchus.



The divine son of Zeus rejoices in festivity.

Of all his loves, the first is Peace

He hates only those who spurn the daylight joys and the night's delights

that make life rich.

How prudent to keep one's heart and mind away from those

who think they know all.

Give me the simplness wisdom ... faith ....

and I will make it mine. 

2) TRANSCRIPT of gre.subtitles



Η γνώση δεν είναι σοφία.

Ο νους που δεν γνωρίζει τα όριά του,

πολύ μικρό έχει ανάστημα.

Κι ο άνθρωπος που τα μεγάλα κυνηγάει,

ούτ' αυτά που έχει δεν χαίρεται.

Αυτή είν' η κακή μοίρα, και δεν ξέρω χειρότερη

των υπέρμετρα φιλόδοξων και των φανατικών.



Αχ, και να πήγαινα στην Κύπρο, της Αφροδίτης το νησί,

εκεί που τα μάγια του έρωτα φλογίζουν τις καρδιές,

ή στη μυθική γη του εκατόστομου ποταμού,

που τα νερά του καρπίζουν την έρημο.

Αχ, εκεί που παίζουν μούσες, στην Πιερία,

που η ασύγκριτη ομορφιά της χαϊδεύει τις πλαγιές του Ολύμπου.



Αχ, Βρόμιε, Βρόμιε, εκεί πήγαινέ με.

	{*Βρόμιος: όνομα για τον Βάκχο}

Στρώσε το δρόμο με βακχεία και προσευχή,

και πήγαινέ με στου πόθου τη χώρα.

εκεί που η λευτεριά είναι νόμος.

και οι γυναίκες όργια κάνουν με τον Βάκχο.



Ο θεϊκός γιος του Δία χαίρεται με τα γλέντια.

Απ' όλες τις αγάπες του πρώτη είν' η Ειρήνη.

Μισεί αυτούς που δεν γεύονται τις απολαύσεις.

Αυτές που κάνουν πλούσια τη ζωή.

Φρόνιμο είναι να κρατιέσαι μακριά απ' αυτούς

που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα.

Δώσ' μου την απλή σοφία και πίστη

Και θα τις κάνω δικές μου.

at

http://www.uni-leipzig.de/~organik//giannis/g/philosophy_g.html	retr:2010.07.17.

get the texts, anc. and the Kazantzakis trans. in .pdf form:

http://www.uni-leipzig.de/~organik//giannis/Philosophie/OMHROU_ILIAS_OLD_NEW_OLO.pdf  retr:2010.07.17.

http://www.magikokouti.gr/sef-mnimiA.htm retr:2010.07.17.

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/george_seferis/various.htm#ΜΝΗΜΗ_Α  retr:2010.07.17.

http://mhsteger.tumblr.com/post/447145119/george-seferis-pen-name-of-georgios-seferiades retr:2010.07.17.

1) text gre.



Μνήμη Α





Κι εγώ στα χέρια μου μόνο μ' ένα καλάμι 

είταν έρημη η νύχτα το φεγγάρι στη χάση

και μύριζε το χώμα από την τελευταία βροχή. 

Ψιθύρισα η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.

ο ουρανός είναι λίγος, θάλασσα πια δεν υπάρχει, 

ό,τι σκοτώνουν την μέρα τ' αδειάζουν με κάρα πίσω απ' τη ράχη.



Τα δάχτυλα μου παίζανε ξεχασμένα μ'αυτή τη φλογέρα

που μου χάρισε ένας γέροντας βοσκός επειδή του είπα 

καλησπέρα

οι άλλοι ξέγραψαν κάθε χαιρετισμό

ξυπνούν, ξυρίζουνται κι αρχίζουν μεροκάματο το σκοτωμό,

όπως κλαδεύεις ή χειρουργείς, μεθοδικά, χωρίς πάθος

ο πόνος νεκρός σαν τον Πάτροκλο και κανείς δεν κάνει λάθος. 



Συλλογίστηκα να φυσήξω ένα σκοπό κι έπειτα ντράπηκα τον άλλο κόσμο

αυτόν που με βλέπει πέρ' απ' τη νύχτα μες απ' το φως μου

που υφαίνουν τα κορμιά ζωντανά, οι καρδιές γυμνές

κι η αγάπη που ανήκει και στις Σεμνές

καθώς και στον άνθρωπο και στην πέτρα και στο νερό και στο χορτάρι

και στο ζώο που κοιτάει κατάματα το θάνατο που έρχεται να το πάρει.



Έτσι προχώρησα στο σκοτεινό μονοπάτι

κι έστριψα στο περβόλι μου κι έσκαψα κι έθαψα το καλάμι

καιι πάλι ψιθύρισα θα γίνει ανάσταση μιαν αυγή,

πως λάμπουν την άνοιξη τα δέντρα θα ροδαμίσει του όρθρου η μαρμαρυγή,

θα ξαναγίνει πέλαγο και πάλι το κύμα θα τινάξει την Αφροδίτη

είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει. 

Και μπήκα στ' αδειανό μου το σπίτι. 

2) gre.→trans.eng: Edmund Keeley & Philip Sherrard.



Memory I

(And there was no more sea)



And I with only a reed in my hands

The night was deserted, the moon waning,

earth smelled of the last rain.

I whispered: memory hurts whenever you touch it,

there’s only a little sky, there’s no more sea,

what they kill by day they carry away in carts and dump behind the ridge.



My fingers were running idly over this flute

that an old shepherd gave to me because I said good evening to him.

The others have abolished every kind of greeting:

they wake, shave, and start the day’s work of slaughter

as one prunes or operates, methodically, without passion;

sorrow’s dead like Patroclus, and no one makes a mistake.



I thought of playing a tune and then I felt ashamed in front of the other world

the one that watches me from beyond the night from within my light

woven of living bodies, naked hearts

and love that belongs to the Furies

as it belongs to man and to stone and to water and to grass

and to the animal that looks straight into the eye of its approaching death.



So I continued along the dark path

and turned into my garden and dug and buried the reed

and again I whispered: some morning the resurrection will come,

dawn’s light will blossom red as trees glow in spring,

the sea will be born again, and the wave will again fling forth Aphrodite.

We are the seed that dies.  And I entered my empty house.

http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=78&author_id=60 retr:2010.07.17. 

	Also recitings in audio files

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. 

http://www.cavafy.com/poems/content.asp?id=12&cat=1 retr:2010.07.17.

	also audio files, and more translations.



When suddenly, at midnight, you hear

an invisible procession going by

with exquisite music, voices,

don’t mourn your luck that’s failing now,

work gone wrong, your plans

all proving deceptive—don’t mourn them uselessly.

As one long prepared, and graced with courage,

say goodbye to her, the Alexandria that is leaving.

Above all, don’t fool yourself, don’t say

it was a dream, your ears deceived you:

don’t degrade yourself with empty hopes like these.

As one long prepared, and graced with courage,

as is right for you who proved worthy of this kind of city,

go firmly to the window

and listen with deep emotion, but not

with the whining, the pleas of a coward;

listen—your final delectation—to the voices,

to the exquisite music of that strange procession,

and say goodbye to her, to the Alexandria you are losing. 

http://www.greek-language.gr/greekLang/literature/tools/concordance/seferis/content.html?collection_id=1&text_id=082

retr:2010.07.17.

British grown daffodils

Δευτέρα



Μέσα στα σκυφτά ασφοδίλια οι τυφλοί κοιμούνται

ένας λαός τυφλών και τ' ασφοδίλια σκύβουν

μαυρισμένα από την πάχνη της αυγής.

(Θυμούμαι τα παφιοπέδιλα τον άλλο χειμώνα

κλεισμένα στη ζέστη.

Αρκείτω βίος).

Προσκέφαλά τους όργανα εξοντωμένα

ραχιτικοί φωνογράφοι

τρύπιες φυσαρμόνικες

αρμόνια γονατισμένα·

να 'χουν πεθάνει;

Ένας ακίνητος τυφλός δεν ξεχωρίζει εύκολα

κάποτε ζωντανεύουν τα όνειρά τους γι' αυτό λέω πως κοιμούνται.

Τριγύρω στα σπίτια, φορέματα αγγέλων μου γνέφουν μαρμαρωμένα

το ποτάμι δεν κυλά έχει ξεχάσει τη θάλασσα

κι όμως υπάρχει η θάλασσα και ποιος θα την εξαντλήσει;

οι τυφλοί κοιμούνται,

οι άγγελοι γυμνοί τρέχουν μέσα στις φλέβες τους

τους πίνουν το αίμα και τους δίνουν φρόνηση

κι η καρδιά με τα φριχτά της μάτια λογαριάζει

πότε θα στερέψει.

Κοιτάζω το ποτάμι

ανάλαφρες σπιλιάδες περνούν κάτω από τον ανήμπορο ήλιο

τίποτε άλλο, το ποτάμι περιμένει·

λυπήσου εκείνους που περιμένουν.

Τίποτε άλλο· φτάνει για σήμερα.

not found 2010.07.17.

Check the Princeton edition of Keeley's translations.

http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=6&cat=1 retr:2010.07.17.

	also audio files



Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»



Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες. 

http://www.cavafy.com/poems/content.asp?id=58&cat=1 retr:2010.07.17.

	also audio files



You said: “I’ll go to another country, go to another shore,

find another city better than this one.

Whatever I try to do is fated to turn out wrong

and my heart lies buried as though it were something dead.

How long can I let my mind moulder in this place?

Wherever I turn, wherever I happen to look,

I see the black ruins of my life, here,

where I’ve spent so many years, wasted them, destroyed them totally.”

 

You won’t find a new country, won’t find another shore.

This city will always pursue you. You will walk

the same streets, grow old in the same neighborhoods,

will turn gray in these same houses.

You will always end up in this city. Don’t hope for things elsewhere:

there is no ship for you, there is no road.

As you’ve wasted your life here, in this small corner,

you’ve destroyed it everywhere else in the world. 

	http://www.mag4.net/Rimbaud/poesies/Bateau.html retr:2010.07.17.

	Texte de la copie de Verlaine (Bibliothèque Nationale de France, ancienne collection Barthou).

	Première publication dans Lutèce, 2 novembre 1883.

	http://www.mag4.net/Rimbaud/poesies/Boat.html retr:2010.07.17.

	Oliver Bernard:Arthur Rimbaud, Collected Poems (1962). 

	http://erythrolefkometerizi.blogspot.com/2009/08/blog-post_3955.html

	retr:2010.07.17.

	trans.gre.1. by  Caesar Emmanuel.

	trans.gre.2 by Alexandros Baras.

1) text fre.



Comme je descendais des Fleuves impassibles,

Je ne me sentis plus guidé par les haleurs :

Des Peaux-Rouges criards les avaient pris pour cibles

Les ayant cloués nus aux poteaux de couleurs.



J'étais insoucieux de tous les équipages,

Porteur de blés flamands ou de cotons anglais.

Quand avec mes haleurs ont fini ces tapages

Les Fleuves m'ont laissé descendre où je voulais.



Dans les clapotements furieux des marées

Moi l'autre hiver plus sourd que les cerveaux d'enfants,

Je courus ! Et les Péninsules démarrées

N'ont pas subi tohu-bohus plus triomphants.



La tempête a béni mes éveils maritimes.

Plus léger qu'un bouchon j'ai dansé sur les flots

Qu'on appelle rouleurs éternels de victimes,

Dix nuits, sans regretter l'oeil niais des falots !



Plus douce qu'aux enfants la chair des pommes sures,

L'eau verte pénétra ma coque de sapin

Et des taches de vins bleus et des vomissures

Me lava, dispersant gouvernail et grappin



Et dès lors, je me suis baigné dans le Poème

De la Mer, infusé d'astres, et lactescent,

Dévorant les azurs verts ; où, flottaison blême

Et ravie, un noyé pensif parfois descend ;



Où, teignant tout à coup les bleuités, délires 

Et rythmes lents sous les rutilements du jour,

Plus fortes que l'alcool, plus vastes que nos lyres,

Fermentent les rousseurs amères de l'amour !



Je sais les cieux crevant en éclairs, et les trombes

Et les ressacs et les courants : Je sais le soir,

L'aube exaltée ainsi qu'un peuple de colombes,

Et j'ai vu quelque fois ce que l'homme a cru voir !



J'ai vu le soleil bas, taché d'horreurs mystiques,

Illuminant de longs figements violets,

Pareils à des acteurs de drames très-antiques

Les flots roulant au loin leurs frissons de volets !



J'ai rêvé la nuit verte aux neiges éblouies,

Baiser montant aux yeux des mers avec lenteurs,

La circulation des sèves inouïes,

Et l'éveil jaune et bleu des phosphores chanteurs !



J'ai suivi, des mois pleins, pareille aux vacheries

Hystériques, la houle à l'assaut des récifs,

Sans songer que les pieds lumineux des Maries

Pussent forcer le mufle aux Océans poussifs !



J'ai heurté, savez-vous, d'incroyables Florides

Mêlant aux fleurs des yeux de panthères à peaux

D'hommes ! Des arcs-en-ciel tendus comme des brides

Sous l'horizon des mers, à de glauques troupeaux !



J'ai vu fermenter les marais énormes, nasses

Où pourrit dans les joncs tout un Léviathan !

Des écroulement d'eau au milieu des bonaces,

Et les lointains vers les gouffres cataractant !



Glaciers, soleils d'argent, flots nacreux, cieux de braises !

Échouages hideux au fond des golfes bruns 

Où les serpents géants dévorés de punaises 

Choient, des arbres tordus, avec de noirs parfums !



J'aurais voulu montrer aux enfants ces dorades

Du flot bleu, ces poissons d'or, ces poissons chantants. 

- Des écumes de fleurs ont bercé mes dérades

Et d'ineffables vents m'ont ailé par instants.



Parfois, martyr lassé des pôles et des zones,

La mer dont le sanglot faisait mon roulis doux

Montait vers moi ses fleurs d'ombre aux ventouses jaunes 

Et je restais, ainsi qu'une femme à genoux...



Presque île, balottant sur mes bords les querelles

Et les fientes d'oiseaux clabaudeurs aux yeux blonds 

Et je voguais, lorsqu'à travers mes liens frêles 

Des noyés descendaient dormir, à reculons !



Or moi, bateau perdu sous les cheveux des anses,

Jeté par l'ouragan dans l'éther sans oiseau,

Moi dont les Monitors et les voiliers des Hanses

N'auraient pas repêché la carcasse ivre d'eau ;



Libre, fumant, monté de brumes violettes,

Moi qui trouais le ciel rougeoyant comme un mur

Qui porte, confiture exquise aux bons poètes,

Des lichens de soleil et des morves d'azur,



Qui courais, taché de lunules électriques,

Planche folle, escorté des hippocampes noirs,

Quand les juillets faisaient crouler à coups de triques 

Les cieux ultramarins aux ardents entonnoirs ;



Moi qui tremblais, sentant geindre à cinquante lieues

Le rut des Béhémots et les Maelstroms épais,

Fileur éternel des immobilités bleues,

Je regrette l'Europe aux anciens parapets !



J'ai vu des archipels sidéraux ! et des îles

Dont les cieux délirants sont ouverts au vogueur :

- Est-ce en ces nuits sans fond que tu dors et t'exiles,

Million d'oiseaux d'or, ô future Vigueur ? -



Mais, vrai, j'ai trop pleuré ! Les Aubes sont navrantes.

Toute lune est atroce et tout soleil amer :

L'âcre amour m'a gonflé de torpeurs enivrantes.

Ô que ma quille éclate ! Ô que j'aille à la mer !



Si je désire une eau d'Europe, c'est la flache

Noire et froide où vers le crépuscule embaumé 

Un enfant accroupi plein de tristesses, lâche

Un bateau frêle comme un papillon de mai.



Je ne puis plus, baigné de vos langueurs, ô lames,

Enlever leur sillage aux porteurs de cotons, 

Ni traverser l'orgueil des drapeaux et des flammes,

Ni nager sous les yeux horribles des pontons.

3) TRANSCRIPT of gre.subtitles by translator???



Καθώς κατέβαινα απαλά στ' ατάραχα ποτάμια,

ένιωσα ακυβέρνητο{?} από τους πλοηγούς μου

άγριοι ερυθρόδερμοι στόχο του είχαν βάλει

αφού γερά τους κάρφωσαν σε παρδαλούς πασσάλους.



Αδιαφορώντας τέλεια για τα πληρώματα όλα,

στάρι έφερνα φλαμανδικό κι εγγλέζικο μπαμπάκι.

Και όταν πια τελείωσε των πλοηγών η αντάρα,

να κατεβώ όπου ήθελα οι ποταμοί μ' αφήσαν.



Μες στον τρελό τον παφλασμό αέναων κυμάτων,

έτρεξα, πιο κουφό εγώ από απείθαρχο παιδάκι.

Κι όσες χερσόνησοι έλυσαν τα παλαμάρια όλα,

ποτέ τους δε δοκίμασαν πιο θριαμβική μανία.



Η θύελλα ευλόγησε τους πελαγίσιους μου όρθρους.

Πιο ανάλαφρο από φελλό εχόρεψα στο κύμα,

...{something missing here}

δέκα νυχτιές, χωρίς ποτέ φάρους να νοσταλγήσω.



Γλυκότερα κι από άγουρου ξινόμηλου τη σάρκα,

πράσινο κύμα έλουσε το ελάτινο σκαρί μου,

κι έπλυνε κάθε μου λεκέ από κρασί γαλάζιο,

σκορπίζοντας στα πέρατα άγκυρες και τιμόνι.



Και από τότε λούζομαι στο Πελαγίσιο Ποίημα,

με το χυμό των αστεριών στο σώμα μου να ρέει,

πίνοντας πράσινο ουρανό. Εκεί που, ωχρό καράβι,

ένας πνιγμένος, κάποτε, κυλάει συλλογισμένος.



Εκεί που, ξάφνου βάφοντας το γαλανό το χρώμα,

παραληρήματα τρελά κάτω απ' το φως της μέρας,

πιο δυνατά από κρασί, πιο απέραντα από λύρα,

ζυμώνουν την πυρόξανθη του έρωτα την πίκρα.



Ξέρω ουρανούς που σκίζονται στης αστραπής τη λάμψη.

Και σίφουνες, και ρέματα.  Ξέρω το βράδυ,

τη μεταρσιωμένη Αυγή, όμοια λαός περιστεριών,

και είδα όσα ο άνθρωπος φαντάστηκε πως είδε.



Είδα τον ήλιο βρώμικο από φρίκη μυστική,

μενεξελιά και παγερά πεδία να φωτίζει,

και όμοια με ηθοποιούς δραμάτων παλαιικών,

τα κύματα τα ρίγη τους μακριά ν' αργοκυλούνε.



Τη νύχτα ονειρεύτηκα με τα έκθαμβα τα χιόνια,

φιλιά που υψώνονται αργά στων θαλασσών τα μάτια.

ανήκουστων χυμών ροή στις φλέβες των κυμάτων,

και το γαλαζοκίτρινο ξύπνημα των φωσφώρων.



Μήνες και μήνες κοίταζα τα κύματα να σπάνε

πάνω σε ξέρες κοφτερές, σαν ξέφρενο κοπάδι.

χωρίς ποτέ να φανταστώ πως οι φωτεινές μαούνες

μπορούσαν του Ωκεανού το ρύγχος να δαμάσουν.



Σκόνταψα πάνω, ξέρετε, σ' απίστευτες Φλωρίδες,

που λουλούδια ανακάτευαν με υγρά πανθήρων μάτια.

Κι ουράνια τόξα, τανυστά σαν ίππων χαλινάρια,

κάτω από τον ορίζοντα, με γαλανά κοπάδια.



Είδα βάλτους πελώριους να βράζουν, να κοχλάζουν,

απόχες που στα σκοίνα τους σαπίζει ο Λεβιάθαν,

κατρακυλίσματα νερών στη μέση της μπουνάτσας,

και τα ουράνια μακριά, στην άβυσσο να πέφτουν.



Πάγους και ήλιους αργυρούς, κύματα σιντεφένια,

ουρανούς σταχτιούς, ναυάγια φριχτά μέσα σε μαύρους όρμους,

εκεί που γιγάντια ερπετά, κοριών βορά,

πέφτουν απ' τα ξερόδεντρα με μυρωδιές μαυρίλας.



Θέλω να δείξω στα παιδιά τα όμορφα λυθρίνια,

αυτά τα ψάρια τα χρυσά που σιγοτραγουδάνε.

Άνθινοι αφροί νανούρισαν τα ταξιδέματά μου

και άνεμοι ανείπωτοι, στιγμές, φτερά μου δώσαν.



Κάποτε, μάρτυρας σκυφτός των μακρινών των πόλων,

η θάλασσα, που ο γλυκός λυγμός της μ' ανασταίνει,

ανέβαζε ως τον αφρό τα σκοτεινά της άνθη,

και σα γυναίκα απόμενα στα γόνατα σκυμμένη.



Πλωτό νησί που λίκνιζα στις όχθες μου καβγάδες

μικρών πουλιών, ατίθασων, με χρυσαφένια μάτια,

κι αρμένιζα καθώς, στους εύθραυστους αρμούς μου,

πνιγμένοι κατεβαίνανε να κοιμηθούν αιώνια.



Κι όμως, εγά που χάθηκα μες στα μαλλιά των όρμων,

καράβι που εξορίστηκε σε έρημους αιθέρες,

εγώ που ούτε Μονιτορες ούτε άρμενα της Χάνσας

το μεθυσμένο απ' το νερό δε θά βρουν σκελετό μου.



Ελεύθερο, καπνίζοντας, ζωσμένο μαβιά πάχνη,

εγώ που τον μενεξεδί λόγχιζα ουράνιο τοίχο.

γεμάτο -εξαίσια τροφή για το καλό το ποίημα-

από λειχήνες ηλιακές και βλέννες του γαλάζιου.



Εγώ έτρεχα στιχτό από ηλεκτρικά φεγγάρια,

τρελή σανίδα με συνοδεία μαύρων ιπποκάμπων.

{}

{}



..

..

..

..



Εγώ που 'τρεμα, νιώθοντας πενήντα λεύγες πέρα

τον οργασμό των Μπεεμό και των πυκνών Μελστρόμ.

ταξιδευτής αιώνιας της γλαυκής ακινησίας.

Ναι, την Ευρώπη νοσταλγώ με τα πανάρχαια τείχη!



Μα, αλήθεια, έκλαψα πολύ!  Η Αυγή φαρμάκι στάζει.

Κάθε σελήνη είναι σκληρή, πικρός ο κάθε ήλιος.

Ο έρωτας με βύθισε σε νάρκη από μεθύσι.

Ας έσπαγε η καρίνα μου και στο βυθό ας κυλούσα!



Αν της Ευρώπης τα νερά ποθώ, είναι το τέλμα,

κρύο και μαύρο, που μέσα του, του δειλινού την ώρα,

ένα παιδί γονατιστό, γεμάτο από θλίψη,

μικρό καράβι, εύθραυστο, αφήνει να κυλήσει.



Ω, κύματα, πια δεν μπορώ, με τη νωχέλειά σας,

ν' ακολουθώ τα φορτηγά που κουβαλούν μπαμπάκι,

ούτε τα σημαιοστόλιστα να προσπερνώ καράβια,

ούτε να πλέω αδιάκοπα σε μακρινά λιμάνια.

2) trans.eng. by Oliver Bernard.



As I was floating down unconcerned Rivers

I no longer felt myself steered by the haulers:

Gaudy Redskins had taken them for targets

Nailing them naked to coloured stakes.



I cared nothing for all my crews,

Carrying Flemish wheat or English cottons. 

When, along with my haulers those uproars were done with 

The Rivers let me sail downstream where I pleased.



Into the ferocious tide-rips

Last winter, more absorbed than the minds of children,

I ran! And the unmoored Peninsulas 

Never endured more triumphant clamourings



The storm made bliss of my sea-borne awakenings.

Lighter than a cork, I danced on the waves 

Which men call eternal rollers of victims, 

For ten nights, without once missing the foolish eye of the harbor lights!



Sweeter than the flesh of sour apples to children,

The green water penetrated my pinewood hull 

And washed me clean of the bluish wine-stains and the splashes of vomit,

Carring away both rudder and anchor.



And from that time on I bathed in the Poem 

Of the Sea, star-infused and churned into milk, 

Devouring the green azures; where, entranced in pallid flotsam,

A dreaming drowned man sometimes goes down;



Where, suddenly dyeing the bluenesses, deliriums

And slow rhythms under the gleams of the daylight, 

Stronger than alcohol, vaster than music

Ferment the bitter rednesses of love!



I have come to know the skies splitting with lightnings, and the waterspouts 

And the breakers and currents; I know the evening,

And Dawn rising up like a flock of doves,

And sometimes I have seen what men have imagined they saw!



I have seen the low-hanging sun speckled with mystic horrors.

Lighting up long violet coagulations, 

Like the performers in very-antique dramas 

Waves rolling back into the distances their shiverings of venetian blinds!



I have dreamed of the green night of the dazzled snows

The kiss rising slowly to the eyes of the seas,

The circulation of undreamed-of saps, 

And the yellow-blue awakenings of singing phosphorus!



I have followed, for whole months on end, the swells

Battering the reefs like hysterical herds of cows, 

Never dreaming that the luminous feet of the Marys

Could force back the muzzles of snorting Oceans!



I have struck, do you realize, incredible Floridas

Where mingle with flowers the eyes of panthers

In human skins! Rainbows stretched like bridles

Under the seas' horizon, to glaucous herds!



I have seen the enormous swamps seething, traps

Where a whole leviathan rots in the reeds!

Downfalls of waters in the midst of the calm

And distances cataracting down into abysses!



Glaciers, suns of silver, waves of pearl, skies of red-hot coals!

Hideous wrecks at the bottom of brown gulfs

Where the giant snakes devoured by vermin

Fall from the twisted trees with black odours!



I should have liked to show to children those dolphins

Of the blue wave, those golden, those singing fishes.

- Foam of flowers rocked my driftings

And at times ineffable winds would lend me wings.



Sometimes, a martyr weary of poles and zones,

The sea whose sobs sweetened my rollings

Lifted its shadow-flowers with their yellow sucking disks toward me

And I hung there like a kneeling woman...



Almost an island, tossing on my beaches the brawls

And droppings of pale-eyed, clamouring birds,

And I was scudding along when across my frayed cordage 

Drowned men sank backwards into sleep!



But now I, a boat lost under the hair of coves,

Hurled by the hurricane into the birdless ether, 

I, whose wreck, dead-drunk and sodden with water,

neither Monitor nor Hanse ships would have fished up;



Free, smoking, risen from violet fogs,

I who bored through the wall of the reddening sky 

Which bears a sweetmeat good poets find delicious, 

Lichens of sunlight [mixed] with azure snot,



Who ran, speckled with lunula of electricity,

A crazy plank, with black sea-horses for escort, 

When Julys were crushing with cudgel blows 

Skies of ultramarine into burning funnels;



I who trembled, to feel at fifty leagues' distance

The groans of Behemoth's rutting, and of the dense Maelstroms

Eternal spinner of blue immobilities

I long for Europe with it's aged old parapets!



I have seen archipelagos of stars! and islands

Whose delirious skies are open to sailor: 

- Do you sleep, are you exiled in those bottomless nights,

Million golden birds, O Life Force of the future? -



But, truly, I have wept too much! The Dawns are heartbreaking.

Every moon is atrocious and every sun bitter: 

Sharp love has swollen me up with heady langours. 

O let my keel split! O let me sink to the bottom!



If there is one water in Europe I want, it is the 

Black cold pool where into the scented twilight

A child squatting full of sadness, launches

A boat as fragile as a butterfly in May.



I can no more, bathed in your langours, O waves,

Sail in the wake of the carriers of cottons,

Nor undergo the pride of the flags and pennants,

Nor pull past the horrible eyes of the hulks.

1, 2: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/dionysios_solwmos/o_lampros.htm retr:2010.07.17.



1. 

http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=144&author_id=47 retr:2010.07.17.

από τα Ποιήματα και Πεζά, Στιγμή 1994



Kαθαρότατον ήλιο επρομηνούσε

της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,

σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε

τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη·

και από κει κινημένο αργοφυσούσε

τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,

που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:

"Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα".



2.http://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/04/04/... retr:2010.07.17.



Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,

Όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστήτε∙

Μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες

Με το φως της χαράς συμμαζωχτήτε∙

Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες

Ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε∙

Φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη,

Πέστε: Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι.

not found 2010.07.17. But i was not thorough.

a. script gre.mono. 

http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=229&author_id=31 retr:2010.07.17.

	από τα Άπαντα, A΄

	also audio file of Palamas reciting



Ήσυχα και σιγαλά,

διψώντας τα φιλιά μας,

από τ' άγνωστο γλιστράς

μέσα στην αγκαλιά μας.



Ώς κ' η βαρυχειμωνιά

μ' αιφνήδια καλοσύνη

κ' ήσυχη και σιγαλή

σε δέχτηκε κ' εκείνη.



Ήσυχα και σιγαλά 

σε χάιδευεν ο αέρας,                  10

της νυχτός ηλιόφεγγο

κι ονείρεμα της μέρας.



Ήσυχα και σιγαλά

μας γέμιζες το σπίτι,

γλύκα του κεχριμπαριού

και χάρη του μαγνήτη.



Ήσυχα και σιγαλά

ζούσε από σε το σπίτι,

ομορφιά τ' αυγερινού

και φως τού αποσπερίτη.            20



Ήσυχα και σιγαλά

φεγγάρια, ω στόμα, ω μάτι, 

μιαν αυγούλα σβήσατε

στο φονικό κρεββάτι.



Ήσυχα και σιγαλά

και μ' όλα τα φιλιά μας,

γύρισες προς τ' άγνωστο

μέσ' απ' την αγκαλιά μας.



Ήσυχα και σιγαλά,

ω λόγε, ω στίχε, ω ρίμα,            30

σπείρετε τ' αμάραντα 

στ' απίστευτο το μνήμα!





b. script gre.poly.

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kwsths_palamas/o_tafos.htm retr:2010.07.17.



Ἥσυχα καὶ σιγαλά,

διψώντας τὰ φιλιά μας,

ἀπὸ τ᾿ ἄγνωστο γλιστρᾶς

μέσα στὴν ἀγκαλιά μας.



Ὡς κ᾿ ἡ βαρυχειμωνιὰ

μ᾿ αἰφνήδια καλοσύνη

κ᾿ ἥσυχη καὶ σιγαλὴ

σὲ δέχτηκε κ᾿ ἐκείνη.



Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ 

σὲ χάιδευεν ὁ ἀέρας,

τῆς νυχτὸς ἠλιόφεγγο

κι ὀνείρεμα τῆς μέρας.



Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

μᾶς γέμιζες τὸ σπίτι,

γλύκα τοῦ κεχριμπαριοῦ

καὶ χάρη τοῦ μαγνήτη.



Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

ζοῦσε ἀπὸ σὲ τὸ σπίτι,

ὀμορφιὰ τ᾿ αὐγερινοῦ

καὶ φῶς τοῦ ἀποσπερίτη.



Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

φεγγάρια, ὢ στόμα, ὢ μάτι, 

μίαν αὐγούλα σβήσατε

στὸ φονικὸ κρεββάτι.



Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

καὶ μ᾿ ὅλα τὰ φιλιά μας,

γύρισες πρὸς τ᾿ ἄγνωστο

μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴν ἀγκαλιά μας.



Ἥσυχα καὶ σιγαλά,

ὢ λόγε, ὢ στίχε, ὢ ρίμα,

σπείρετε τ᾿ ἀμάραντα 

στ᾿ ἀπίστευτο τὸ μνῆμα!

not found by 2010.07.17.

not found 2010.07.17.

Here is the TRANSCRIPT from the video:



Μετά το θάνατό τους ωραίες μεταμορφώσεις

περάσανε οι νύχτες? στη φαντασία εκείνων που επιζήσαν

φυσικές ή παράδοξες

άλλοτε αμπελουργοί καθώς ο Πρωτεσίλαος

ή κυνηγοί καθώς ο Ιππόλυτος

άλλοτε απλοί πολεμιστές όπως ..ήταν..

με τ' ωραίο τους κράνος, τα σανδάλια τους.

Κάποιος ξεχνάμε τ' όνομά του

μ' ένα άνθος στα δόντια του

κι άλλοι με μορφές ζώου ή ερπετών

συνηθ.. φίδια ή λιοντάρια.

Ω αλήθεια, πολλά προσφέρανε στους Έλληνες

πριν και μετά το θάνατό τους. Ακόμη κι έτσι

... .σε.. φίδια ή σε λιοντάρια.

Τώρα παρακμάσανε οι ήρωες πέρασε η μόδα τους. 

Κανείς δεν τους επικαλείται πια, μήτε τους μνημονεύει.

Όλοι ζητάμε αντιήρωες.



Ωστόσο σήμερα όπως βγήκαμε έξω, Μάρτης μήνας, λιακάδα

είχε στεγνώσει το χώμα απ' τις βροχές

κι ανάμεσα στις πέτρες ... γιορτάζαν

τα σπερδούκλια ολάνθιστα

οι ασφόδελοι όπως ... παλιοι ....

Σήμερα, εδώ, πίσω απ' το συρματόπλεγμα

περιμένουμε αόριστα το σ..φτό.. στο μικρό ακρογιάλι

να περάσει και πάλι

ο ψαράς της Ερετρίας 

κουβαλώντας τα δίχτυα του την πελώρια ωμοπλάτη τ....

	not found 2010.07.17.

INFO.eng: Phemonoe

INFO.gre:{@el.wikipedia.}:
Η Φημονόη είναι πρόσωπο στην Ελληνική Μυθολογία. Αναφέρεται ως κόρη του θεού Απόλλωνα και πρώτη πυθία στο Μαντείο των Δελφών. Θεωρείται ως πρώτη που εφεύρε το εξάμετρο στίχο των χρησμών. Σ΄ αυτήν απέδιδαν τη παλαίφατη ρήση που φέρονταν αναγραμμένη στο χρηστήριο των Δελφών: "Γνώθι σαυτόν".

	not found 2010.07.17.



TRANSCRIPT from the video:



Κείνα που δεν καταλαβαίνου/αν

κείνα ακριβώς τους μαγεύου/αν.

ιδίως αν δεν τους αφορούσανε προσωπικά

κείνα τα γενικά, τα αφηρημένα

που αφαιρούσανε γι' αυτούς απ' τις πολλές δυσκολίες

κείνα που κρύβαν και επισημαίναν κάποια περιοχή δική τους

άτρωτη, όσο κι άγνωστη

κάποια περιοχή ησυχίας κι ελευθερίας.



Η Φημονόη η μάντισσα

λέγαν, κατανοούσε τις φωνές των πουλιών, των ..(νε)..ρών και των φύλλων

κι αφού έπινε τρεις γουλιές από την πηγή της Κ...

κι αφού θρονιαζόταν στο ψηλό τρίποδο ....ούσε

με άναρθρες φωνές και κ...

κρατώντας ένα φύλλο δάφνης στο στόμα της.

Γύρω της οι προφήτες καταγραφαν βιαστικά τις φωνές της

Μετά, οι εξηγητές εξηγούσαν με πλήρη σαφήνεια και συνέπεια τις εξηγήσεις της



Όταν μια μέρα της έδειξαν γραπτή την ερμηνεία των λόγων της

η Φημονόη δεν κατάλαβε τίποτα.

'Ποιος τά 'πε αυτά;' ρώτησε απορημένη

Κι όταν 'Εσύ' τής αποκρίθηκαν

τότε εκείνη διφορούμενα χαμογελώντας πρόσθεσε

'Ναι. Μα εγώ εννοούσα και κάτι ακόμη

Αυτό το κάτι ακόμη πενήντα τόσα χρόνια ή κι αιώνες???

δεν το ανακαλύψανε οι εξηγητές μας

Κι ίσως για τούτο οι ποιητές συνεχίζουν ακόμα να γράφουν

με την κρυφή υποψία πως ούτε η Φημονόη δεν το ξέρει

αυτό το κάτι

	not found 2010.10.07.

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=34211.75 retr:2010.07.17.

Από τη σειρά Αποχαιρετισμός (1957)]

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα [Γ' Τόμος] (1978)

Γιάννης Ρίτσος, Αποχαιρετισμός (απόσπασμα)



(Ο Γρηγόρης Αυξεντίου αποκλεισμένος στη σπηλιά της Μονής Μαχαιρά)



Τέλειωσαν πια τα ψέματα -δικά μας και ξένα. 

,,, this poem is too long :(

can find only portions... sorry

	not found

The whole collection Άξιον Εστί.

http://www.scribd.com/doc/8659676/-1959 retr:2010.07.17.

http://politikokafeneio.com/megaloi/elitis.htm retr:2010.07.17. 

	script:atonal. notes.





a) section 1.

ΤΑ ΠΑΘΗ



Α'



Ιδού εγώ λοιπόν,

ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου·

ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών

και μύστης των φύλλων της ελιάς·

ο ηλιοπότης και ακριδοκτόνος.

Ιδού εγω κατάντικρυ

του μελανού φορέματος των αποφασισμένων

και της άδειας των ετών, που τα τέκνα της άμβλωσε,

γαστέρας, το άγκρισμα!

Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλλει τα βουνά.

Μοίρα των αθώων, πάλι μόνη, νά σε, στα Στενά!

Στα Στενά τα χέρια μου άδειασα

κι άλλα πλούτη δεν είδα, κι άλλα πλούτη δεν άκουσα

παρά βρύσες να τρέχουν

Ρόδια ή Ζέφυρο ή Φιλιά.

Ο καθείς και τα όπλα του, είπα:

Στα Στενά τα ρόδια μου θ' ανοίξω

Στα Στενά φρουρούς τους ζέφυρους θα στήσω

τα φιλιά τα παλιά θ' απολύσω που η λαχτάρα μου άγιασε!

Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλλει τα βουνά.

Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!



....



part 14.



ΙΔ'



Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού

και κορίτσια ωραία

με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε !

Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας

και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε !

Φύγανε φύγανε

ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο

και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.

Φύγανε

και στα μάτια {ooops at 3'08''} μέσα των βυθών ανερμήνευτος έμεινε ο αστερίας

και στα βάθη μέσα των ματιών ανεπίδοτο έμεινε το ηλιοβασίλεμα!

Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.

Τείχισε τις πλευρές του κόσμου

και από το μέρος τ' ουρανού σήκωσε τις εννέα επάλξεις

και στην πλάκα επάνω του βωμού σφαγίασε το σώμα

τους φρουρούς πολλούς έστησε στις εξόδους.

Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.

Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού

και κορίτσια ωραία

με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!

Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας

και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!

Φύγανε φύγανε

ο Μαΐστρος με το μυτερό του σάνταλο

και ο Γραίγος ο ασυλλόγιστος με τα λοξά του κόκκινα πανιά.

Φύγανε

και βαθιά κάτω από το χώμα συννέφιασε ανεβάζοντας

χαλίκι μαύρο

και βροντές, η οργή των νεκρών

και αργά στον άνεμο τρίζοντας

εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά

φοβερά, των βράχων τ' αγάλματα!

get:

The Axion Esti by Odysseus Elytis / translated by Edmund Keeley and George Savidis. – University of Pittsburgh Press, 1974



Here is what i got from the internet, retr:2010.07.17.



section 1.

http://www.facebook.com/topic.php?uid=2337084886&topic=3516

	From: The Axion esti 

	Translated by Edmund Keeley and George Savvidis 



Here then am I 

created for the young Korai and the Aegean islands,

lover of the deer’s leaping,

initiate in the Mystery of olive leaves,

sun-drinker and locust-killer.

Here am I, face to face

with the black shirts of the ruthless

and of the years’ empty belly that aborted

its own children, in heat!

Wind releases the elements and thunder assaults the mountains.

Fate of the innocent, alone again, here you are in the Straits!

In the Straits I opened my hands.

In the Straits I emptied my hands

and saw no other riches, heard no other riches

but cool fountains running.

Pomegranates or Zephyr or Kisses.

Each to his own weapons. I said:

In the Straits I’ll open my pomegranates.

In the Straits I’ll post Zephyrs as sentries.

I’ll unleash the old kisses canonized by my longing!

Wind releases the elements and thunder assaults the mountains.

Fate of the innocent, you are my own Fate!



...

b) section 14

Trans: Jeffrey Carson, Nikos Sarris

http://books.google.com/books?id=nzPSXYJIYjAC&pg=PA166#v=onepage&q&f=false



Psalm XIV



Temple with the sky's schema

and beautiful girls

who with grapes between your teeth wer apt to us!

Birds annihilating the weight on our hearts on high

and ample azure that we loved!

They' re gone they' re gone

July with its luminous shirt

and stony August with its small uneven stairs.

They' re gone

and in the sea depth' s eyes the starfish remained uninterpreted

and in the depths of the eyes the sunset remained undelivered!

And the prudence of men closed the borders.

It walled in the world's sides

and on the sky' s place raised the nine ramparts

and on the altar stone it slaughtered the body

and posted many guards at the exits.

And the prudence of men closed the borders.

Temples with the sky' s schema

and beautiful girls

who with grapes between your teeth were apt for us!

Birds annihilating the weight on our hearts on high

and ample azure that we loved!

Gone gone

the Northwester with its pointed sandal

and the thoughtless Northeaster with its slanting red sails.

They' re gone

and deep in the ground clouds formed

raising black gravel

and thunder, the wrath of the dead

and terrible statues of the boulders slowly

turned breast forward

again, creaking in the wind!

http://www.shakespeare-literature.com/Troilus_and_Cressida/9.html retr:2010.07.17.



From: Act 3, Scene 3



...



ULYSSES 



    Time hath, my lord, a wallet at his back, 

    Wherein he puts alms for oblivion, 

    A great-sized monster of ingratitudes: 

    Those scraps are good deeds past; which are devour'd 

    As fast as they are made, forgot as soon 

    As done: perseverance, dear my lord, 

    Keeps honour bright: to have done is to hang 

    Quite out of fashion, like a rusty mail 

    In monumental mockery. Take the instant way; 

    For honour travels in a strait so narrow, 

    Where one but goes abreast: keep then the path; 

    For emulation hath a thousand sons 

    That one by one pursue: if you give way, 

    Or hedge aside from the direct forthright, 

    Like to an enter'd tide, they all rush by 

    And leave you hindmost; 

    Or like a gallant horse fall'n in first rank, 

    Lie there for pavement to the abject rear, 

    O'er-run and trampled on: then what they do in present, 

    Though less than yours in past, must o'ertop yours; 

    For time is like a fashionable host 

    That slightly shakes his parting guest by the hand, 

    And with his arms outstretch'd, as he would fly, 

    Grasps in the comer: welcome ever smiles, 

    And farewell goes out sighing. O, let not 

    virtue seek 

    Remuneration for the thing it was; 

    For beauty, wit, 

    High birth, vigour of bone, desert in service, 

    Love, friendship, charity, are subjects all 

    To envious and calumniating time. 

    One touch of nature makes the whole world kin, 

    That all with one consent praise new-born gawds, 

    Though they are made and moulded of things past, 

    And give to dust that is a little gilt 

    More laud than gilt o'er-dusted. 

    The present eye praises the present object. 

    Then marvel not, thou great and complete man, 

    That all the Greeks begin to worship Ajax; 

    Since things in motion sooner catch the eye 

    Than what not stirs. The cry went once on thee, 

    And still it might, and yet it may again, 

    If thou wouldst not entomb thyself alive 

    And case thy reputation in thy tent; 

    (Whose glorious deeds, but in these fields of late, 

    Made emulous missions 'mongst the gods themselves 

    And drave great Mars to faction.)

	note, that the best-known translator of Shakespeare in gre. is Rotas.



Oυίλλιαμ Σαίξπηρ: από το έργο 'Τρωίλος και Χρυσηίδα'

Από την 3η πράξη, 3η σκηνή, απόσπασμα:



ΟΔΥΣΣΕΑΣ



Έχει ο καιρός κύριέ μου, ένα πουγγί.

που μέσα ρίχνει ελεημοσύνες για τη λησμονιά.

Ένα πελώριο τέρας, αχαριστία γεμάτο.

Αυτά τα ξεροκόμματα είν' οι πράξεις οι καλές,

που μόλις γίνουν, χάνονται, ξεχνιούνται.

Η επιμονή, κύριέ μου, κρατάει ψηλά τη δόξα.

Αν σταματήσεις, ξεχνιέσαι σαν παλιόρουχο.

Γι' αυτό προχώρα πάντα εμπρός.

Γιατί η τιμή πορεύεται σε δρόμο τόσο στενό,

που μόνο ένας ένας χωράει να περάσει.

Συνέχισε, λοιπόν, στο μονοπάτι.

Γιατί η άμιλλα έχει χίλιους γιους.

Αν κάνεις πέρα, αν βγεις από το δρόμο,

όλοι ορμούν, σε προσπερνάνε και σ' αφήνουν πίσω.

Κι όσα καινούρια γίνουν, θα φανούν ανώτερα από τα δικά σου.

Γιατί ο καιρός μοιάζει με οικοδεσπότη,

που χλιαρά αποχαιρετά τον ξένο του που φεύγει,

ενώ μ' ολάνοιχτη αγκαλιά υποδέχεται το νιόφερτο.

Το 'καλώς όρισες' γελά. Το 'έχε γεια' στενάζει.

Ας μη ζητάει ανταμοιβή η αρετή για τα παλιά.

Γιατί η ομορφιά, το πνεύμα, η αντρειοσύνη,

ο έρωτας, η φιλία, η συμπόνια,

είν' όλα υποταγμένα στο ζηλιάρη χρόνο.

Οι άνθρωποι παινεύουνε αυτά πού 'ναι παρόντα.

Μην απορείς, λοιπόν, μεγάλε, τέλειε άντρα,

που οι Έλληνες τον Αίαντα λατρεύουν τώρα.

Όσα σαλεύουνε τραβούν το μάτι, όχι τ' ασάλευτα.

Κάποτε τα 'ζήτω' ήταν για σένα.

Κι ίσως θα 'ταν και πάλι, αν ζωντανό δεν έθαβες τον εαυτό σου

και τη φήμη σου δεν έκλεινες μες στη σκηνή.

....

http://el.wikisource.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CE%B9 retr:2010.07.17.

	withouth the chorus interventions





Ὀρέστης [στ’ ἐπεισ.

ἴδεσθε χώρας τὴν διπλῆν τυραννίδα 973

πατροκτόνους τε δωμάτων πορθήτορας.

σεμνοὶ μὲν ἦσαν ἐν θρόνοις τόθ᾽ ἥμενοι, 975

φίλοι δὲ καὶ νῦν, ὡς ἐπεικάσαι πάθη

πάρεστιν, ὅρκος τ᾽ ἐμμένει πιστώμασι.

ξυνώμοσαν μὲν θάνατον ἀθλίῳ πατρὶ

καὶ ξυνθανεῖσθαι· καὶ τάδ᾽ εὐόρκως ἔχει.



ἴδεσθε δ᾽ αὖτε, τῶνδ᾽ ἐπήκοοι κακῶν, 980

τὸ μηχάνημα, δεσμὸν ἀθλίῳ πατρί,

πέδας τε χειροῖν καὶ ποδοῖν ξυνωρίδα.

ἐκτείνατ᾽ αὐτὸ καὶ κύκλῳ παρασταδὸν

στέγαστρον ἀνδρὸς δείξαθ᾽, ὡς ἴδῃ πατήρ,

οὐχ οὑμός, ἀλλ᾽ ὁ πάντ᾽ ἐποπτεύων τάδε 985

Ἥλιος, ἄναγνα μητρὸς ἔργα τῆς ἐμῆς,

ὡς ἂν παρῇ μοι μάρτυς ἐν δίκῃ ποτέ,

ὡς τόνδ᾽ ἐγὼ μετῆλθον ἐνδίκως μόρον

τὸν μητρός· Αἰγίσθου γὰρ οὐ λέγω μόρον·

ἔχει γὰρ αἰσχυντῆρος, ὡς νόμος, δίκην· 990



ἥτις δ᾽ ἐπ᾽ ἀνδρὶ τοῦτ᾽ ἐμήσατο στύγος,

ἐξ οὗ τέκνων ἤνεγχ᾽ ὑπὸ ζώνην βάρος,

φίλον τέως, νῦν δ᾽ ἐχθρόν, ὡς φαίνει, κακόν,

τί σοι δοκεῖ; μύραινά γ᾽ εἴτ᾽ ἔχιδν᾽ ἔφυ

σήπειν θιγοῦσ᾽ ἂν ἄλλον οὐ δεδηγμένον 995

τόλμης ἕκατι κἀκδίκου φρονήματος.



τί νιν προσείπω, κἂν τύχω μάλ᾽ εὐστομῶν;

ἄγρευμα θηρός, ἢ νεκροῦ ποδένδυτον

δροίτης κατασκήνωμα; δίκτυον μὲν οὖν,

ἄρκυν τ᾽ ἂν εἴποις καὶ ποδιστῆρας πέπλους. 1000

τοιοῦτον ἂν κτήσαιτο φηλήτης ἀνήρ,

ξένων ἀπαιόλημα κἀργυροστερῆ

βίον νομίζων, τῷδέ τ᾽ ἂν δολώματι

πολλοὺς ἀναιρῶν πολλὰ θερμαίνοι φρένα.



τοιάδ᾽ ἐμοὶ ξύνοικος ἐν δόμοισι μὴ 1005

γένοιτ᾽· ὀλοίμην πρόσθεν ἐκ θεῶν ἄπαις.

Χορός

αἰαῖ <αἰαῖ> μελέων ἔργων·

στυγερῷ θανάτῳ διεπράχθης.

ἒ ἔ, 1008β

μίμνοντι δὲ καὶ πάθος ἀνθεῖ.

Ὀρέστης

ἔδρασεν ἢ οὐκ ἔδρασε; μαρτυρεῖ δέ μοι 1010

φᾶρος τόδ᾽, ὡς ἔβαψεν Αἰγίσθου ξίφος.

φόνου δὲ κηκὶς ξὺν χρόνῳ ξυμβάλλεται,

πολλὰς βαφὰς φθείρουσα τοῦ ποικίλματος.



νῦν αὐτὸν αἰνῶ, νῦν ἀποιμώζω παρών,

πατροκτόνον θ᾽ ὕφασμα προσφωνῶν τόδε. 1015

ἀλγῶ μὲν ἔργα καὶ πάθος γένος τε πᾶν,

ἄζηλα νίκης τῆσδ᾽ ἔχων μιάσματα.

Χορός

οὔτις μερόπων ἀσινὴς βίοτον

διὰ παντὸς ἀπήμον᾽ ἀμείψει.

ἒ ἔ,

μόχθος δ᾽ ὁ μὲν αὐτίχ᾽, ὁ δ᾽ ἥξει. 1020



Ὀρέστης

ἀλλ᾽, ὡς ἂν εἰδῆτ᾽, οὐ γὰρ οἶδ᾽ ὅπη τελεῖ,

ὥσπερ ξὺν ἵπποις ἡνιοστροφῶ δρόμου

ἐξωτέρω· φέρουσι γὰρ νικώμενον

φρένες δύσαρκτοι· πρὸς δὲ καρδίᾳ φόβος

ᾄδειν ἕτοιμος ἠδ᾽ ὑπορχεῖσθαι κότῳ. 1025

ἕως δ᾽ ἔτ᾽ ἔμφρων εἰμί, κηρύσσω φίλοις

κτανεῖν τέ φημι μητέρ᾽ οὐκ ἄνευ δίκης,

πατροκτόνον μίασμα καὶ θεῶν στύγος.

καὶ φίλτρα τόλμης τῆσδε πλειστηρίζομαι

τὸν πυθόμαντιν Λοξίαν, χρήσαντ᾽ ἐμοὶ 1030

πράξαντι μὲν ταῦτ᾽ ἐκτὸς αἰτίας κακῆς

εἶναι, παρέντα δ᾽—οὐκ ἐρῶ τὴν ζημίαν·

τόξῳ γὰρ οὔτις πημάτων ἐφίξεται.



καὶ νῦν ὁρᾶτέ μ᾽, ὡς παρεσκευασμένος

ξὺν τῷδε θαλλῷ καὶ στέφει προσίξομαι 1035

μεσόμφαλόν θ᾽ ἵδρυμα, Λοξίου πέδον,

πυρός τε φέγγος ἄφθιτον κεκλημένον,

φεύγων τόδ᾽ αἷμα κοινόν· οὐδ᾽ ἐφ᾽ ἑστίαν

ἄλλην τραπέσθαι Λοξίας ἐφίετο.

καὶ μαρτυρεῖν μὲν ὡς ἐπορσύνθη κακὰ 1041

τάδ᾽ ἐν χρόνῳ μοι πάντας Ἀργείους λέγω· 1040

ἐγὼ δ᾽ ἀλήτης τῆσδε γῆς ἀπόξενος,

ζῶν καὶ τεθνηκὼς τάσδε κληδόνας λιπών.

	text not found. It is heard on this video.

trans.eng: R. C. Trevelyan

http://www.archive.org/details/cu31924026459614

	get all the trilogy Oresteia



trans.eng:E. D. A. Morshead

http://classics.mit.edu/Aeschylus/choephori.html retr:2010.07.17.



ORESTES 

There lies our country's twofold tyranny, 

My father's slayers, spoilers of my home. 

Erst were they royal, sitting on the throne, 

And loving are they yet,-their common fate 

Tells the tale truly, shows their trothplight firm. 

They swore to work mine ill-starred father's death, 

They swore to die together; 'tis fulfilled. 

O ye who stand, this great doom's witnesses, 

Behold this too, the dark device which bound 

My sire unhappy to his death,-behold 

The mesh which trapped his hands, enwound his feet 

Stand round, unfold it-'tis the trammel-net 

That wrapped a chieftain; hold it that he see, 

The father-not my sire, but he whose eye 

Is judge of all things, the all-seeing Sun! 

Let him behold my mother's damned deed, 

Then let him stand, when need shall be to me, 

Witness that justly I have sought and slain 

My mother; blameless was Aegisthus' doom- 

He died the death law bids adulterers die. 

But she who plotted this accursed thing 

To slay her lord, by whom she bare beneath 

Her girdle once the burden of her babes, 

Beloved erewhile, now turned to hateful foes- 

What deem ye of her? or what venomed thing, 

Sea-snake or adder, had more power than she 

To poison with a touch the flesh unscarred? 

So great her daring, such her impious will. 

How name her, if I may not speak a curse? 

A lion-springe! a laver's swathing cloth, 

Wrapping a dead man, twining round his feet- 

A net, a trammel, an entangling robe? 

Such were the weapon of some strangling thief, 

The terror of the road, a cut-purse hound- 

With such device full many might he kill, 

Full oft exult in heat of villainy. 

Ne'er have my house so cursed an indweller- 

Heaven send me, rather, childless to be slain! 



CHORUS chanting

Woe for each desperate deed! 

Woe for the queen, with shame of life bereft! 

And ah, for him who still is left, 

Madness, dark blossom of a bloody seed! 



ORESTES 

Did she the deed or not? this robe gives proof, 

Imbrued with blood that bathed Aegisthus' sword: 

Look, how the spurted stain combines with time 

To blur the many dyes that once adorned 

Its pattern manifold! I now stand here, 

Made glad, made sad with blood, exulting, wailing- 

Hear, O thou woven web that slew my sire! 

I grieve for deed and death and all my home- 

Victor, pollution's damned stain for prize. 



CHORUS chanting

Alas, that none of mortal men 

Can pass his life untouched by pain! 

Behold, one woe is here- 

Another loometh near. 



ORESTES 

Hark ye and learn-for what the end shall be 

For me I know not: breaking from the curb 

My spirit whirls me off, a conquered prey, 

Borne as a charioteer by steeds distraught 

Far from the course, and madness in my breast 

Burneth to chant its song, and leap, and rave- 

Hark ye and learn, friends, ere my reason goes! 

I say that rightfully I slew my mother, 

A thing God-scorned, that foully slew my sire. 

And chiefest wizard of the spell that bound me 

Unto this deed I name the Pythian seer 

Apollo, who foretold that if I slew, 

The guilt of murder done should pass from me; 

But if I spared, the fate that should be mine 

I dare not blazon forth-the bow of speech 

Can reach not to the mark, that doom to tell. 

And now behold me, how with branch and crown 

I pass, a suppliant made meet to go 

Unto Earth's midmost shrine, the holy ground 

Of Loxias, and that renowned light 

Of ever-burning fire, to 'scape the doom 

Of kindred murder: to no other shrine, 

So Loxias bade, may I for refuge turn. 

Bear witness, Argives, in the after time, 

How came on me this dread fatality. 

Living, I pass a banished wanderer hence, 

To leave in death the memory of this cry. 

the play:

http://www.online-literature.com/shakespeare/pericles/

Act 3, scene 3

http://www.online-literature.com/shakespeare/pericles/12/ retr:2010.07.17.



CERIMON 

(I hold it ever,)

Virtue and cunning were endowments greater

Than nobleness and riches: careless heirs

May the two latter darken and expend;

But immortality attends the former.

Making a man a god. 'Tis known, I ever

Have studied physic, through which secret art,

By turning o'er authorities, I have,

Together with my practise, made familiar

To me and to my aid the blest infusions

That dwell in vegetives, in metals, stones;

And I can speak of the disturbances

That nature works, and of her cures; which doth give me

A more content in course of true delight

Than to be thirsty after tottering honour,

Or tie my treasure up in silken bags,

To please the fool and death.

	note, that the best-known translator of Shakespeare in gre. is Rotas.



Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: από το έργο 'Περικλής, πρίγκηπας της Τύρου' Από την 3η πράξη, 3η σκηνή, απόσπασμα



Σέριμον (Κεκρήμων):



Η αρετή και το ταλέντο είναι προσόντα ανώτερα

απ' τα πλούτη και την ευγενική γενιά.

Άσωτοι κληρονόμοι αυτά τα δύο τα σκορπάνε,

ενώ τα πρώτα τα περιμένει η αθανασία,

που κάνει τον άνθρωπο θεό.

Έχω σπουδάσει ιατρική, και με την τέχνη αυτή τη μυστική,

μαζί και μ' όσα έμαθα στην πράξη

γνώρισα τους ευλογημένους τους χυμούς 

που ρέουν μέσα στα φυτά, στα μέταλλα, στις πέτρες.

Και ξέρω τις αρρώστιες που η φύση προκαλεί,

μα και τις θεραπείες της.

Κι αυτό μου δίνει πιότερη ευχαρίστηση,

απ' το να κυνηγάω αμφίβολες τιμές.

ή θησαυρούς να δένω σε μεταξωτά πουγγιά,

για χάρη της μωρίας και του θανάτου.

gre.anc. + trans.gre.mod. by I.Gryparis (not in this recitation)

http://www.mikrosapoplous.gr/prometheus/prom.htm

anc.gre.





Προμηθεύς 



ὦ δῖος αἰθὴρ καὶ ταχύπτεροι πνοαί, 

ποταμῶν τε πηγαί, ποντίων τε κυμάτων Προμηθεύς 



90 ἀνήριθμον γέλασμα, παμμῆτόρ τε γῆ, 

καὶ τὸν πανόπτην κύκλον ἡλίου καλῶ. 

ἴδεσθέ μ᾽ οἷα πρὸς θεῶν πάσχω θεός. 

δέρχθηθ᾽ οἵαις αἰκείαισιν 

διακναιόμενος τὸν μυριετῆ 



95 χρόνον ἀθλεύσω. 

τοιόνδ᾽ ὁ νέος ταγὸς μακάρων 

ἐξηῦρ᾽ ἐπ᾽ ἐμοὶ δεσμὸν ἀεικῆ. 

φεῦ φεῦ, τὸ παρὸν τό τ᾽ ἐπερχόμενον 

πῆμα στενάχω, πῇ ποτε μόχθων 



100 χρὴ τέρματα τῶνδ᾽ ἐπιτεῖλαι. 

καίτοι τί φημι; πάντα προυξεπίσταμαι 

σκεθρῶς τὰ μέλλοντ᾽, οὐδέ μοι ποταίνιον 

πῆμ᾽ οὐδὲν ἥξει. τὴν πεπρωμένην δὲ χρὴ 

αἶσαν φέρειν ὡς ῥᾷστα, γιγνώσκονθ᾽ ὅ



105 τὸ τῆς ἀνάγκης ἔστ᾽ ἀδήριτον σθένος. 

ἀλλ᾽ οὔτε σιγᾶν οὔτε μὴ σιγᾶν τύχας 

οἷόν τέ μοι τάσδ᾽ ἐστί. θνητοῖς γὰρ γέρα 

πορὼν ἀνάγκαις ταῖσδ᾽ ἐνέζευγμαι τάλας. 

ναρθηκοπλήρωτον δὲ θηρῶμαι πυρὸς 



110 πηγὴν κλοπαίαν, ἣ διδάσκαλος τέχνης 

πάσης βροτοῖς πέφηνε καὶ μέγας πόρος. 

τοιῶνδε ποινὰς ἀμπλακημάτων τίνω 

ὑπαιθρίοις δεσμοῖς πεπασσαλευμένος.



ἆ ἆ ἔα ἔα. 



115 τίς ἀχώ, τίς ὀδμὰ προσέπτα μ᾽ ἀφεγγής, 

θεόσυτος, ἢ βρότειος, ἢ κεκραμένη; 

ἵκετο τερμόνιον ἐπὶ πάγον 

πόνων ἐμῶν θεωρός, ἢ τί δὴ θέλων; 

ὁρᾶτε δεσμώτην με δύσποτμον θεόν 



120 τὸν Διὸς ἐχθρόν, τὸν πᾶσι θεοῖς  

δι᾽ ἀπεχθείας ἐλθόνθ᾽ ὁπόσοι 

τὴν Διὸς αὐλὴν εἰσοιχνεῦσιν, 

διὰ τὴν λίαν φιλότητα βροτῶν. 

trans.gre: I.Gryparis



Προμηθέας



Ω άγιε αιθέρα, κι ω γοργές φτερωτές αύρες, 

πηγές των ποταμών, των θαλασσίων κυμάτων 



χαμογέλασμα αναρίθμητο, κι ολωνών μάνα,

ω Γή! και συ που όλα τα βλέπεις, Ήλιε,

δείτε μ' εγώ θεός απ' τους θεούς τι πάσχω!

Κοιτάξτε, τι άτιμα βάσανα

με ξεσκίζουν, που αιώνες αμέτρητους 



θα υποφέρω τραβώντας τα. 

Γιατί τέτοιο ο καινούργιος άρχοντας 

των θεών για μένα σοφίστηκεν 

ατιμότατο δεσμό! 

Τωρινές συμφορές, τρισαλίμονο, 

κι όσες άλλες, στενάζω, μου μέλλονται, 

τι ποτέ που τάχα μια άκρη θενά 'βρω;



Κι όμως τι λέγω; όλα εγώ από πριν τα ξέρω 

ξάστερ' οσά 'ναι για να ΄ρθουν, ουδέ θα μ' έβρει 

καμιά συμφορά ανέλπιστη· κι έτσι της μοίρας 

το γραφτό· πρέπει πιο ελαφρά να υποφέρω, 



μια που γνωρίζω πως κανείς με της ανάγκης 

δεν ημπορεί τη δύναμη να πολεμήσει. 

Μα πάλι ούτε να κλείσω ούτε να μην κλείσω 

το στόμα μου μπορώ, γιατί, για να προσφέρω 

στους ανθρώπους τα δώρα μου, έμπλεξα σε τούτες 

ο δύστυχος τις συμφορές, και το κλεμμένο 



πλερώνω μες στο νάρθηκα της φωτιά σπέρμα 

που κάθε τέχνης δάσκαλος για τους ανθρώπους 

έχει φανεί κι η πιο μεγάλη τους κυβέρνια. 

Τέτοιο 'ν' το κρίμα που πλερώνω καρφωμένος 

κάτω απ' τον ξέσκεπο ουρανό σ' αυτό το βράχο.



Α, α! 



Ποιός αχός, ποια κρυφή μου ήρθε δω μυρουδιά; 

Θεϊκιά τάχα ή ανθρώπινη, ή κι απ' τα δυό μαζί; 

Σαν ποιός στο βράχο εδώ στα πέρατα της γης 

ήρθε να δει τα βάσανά μου; ή τι να θέλει; 

Με βλέπετε τον άμοιρο θεό δεσμώτη 



τον εχθρό του Διός, που στην έχθρητα 

και των άλλων θεών όλων έπεσα, 

στην αυλή του Διός όσοι μπαίνουνε, 

απ 'αγάπη πολλή των ανθρώπων. 

http://www.theoi.com/Text/AeschylusPrometheus.html retr:2010.07.17.

http://classics.mit.edu/Aeschylus/prometheus.html

PROMETHEUS 

O divine air Breezes on swift bird-wings, 

Ye river fountains, and of ocean-waves 

The multitudinous laughter Mother Earth! 

And thou all-seeing circle of the sun, 

Behold what I, a God, from Gods endure! 

Look down upon my shame, 

The cruel wrong that racks my frame, 

The grinding anguish that shall waste my strength, 

Till time's ten thousand years have measured out their length! 

He hath devised these chains, 

The new throned potentate who reigns, 

Chief of the chieftains of the Blest. Ah me! 

The woe which is and that which yet shall be 

I wail; and question make of these wide skies 

When shall the star of my deliverance rise. 

And yet-and yet-exactly I foresee 

All that shall come to pass; no sharp surprise 

Of pain shall overtake me; what's determined 

Bear, as I can, I must, knowing the might 

Of strong Necessity is unconquerable. 

But touching my fate silence and speech alike 

Are unsupportable. For boons bestowed 

On mortal men I am straitened in these bonds. 

I sought the fount of fire in hollow reed 

Hid privily, a measureless resource 

For man, and mighty teacher of all arts. 

This is the crime that I must expiate 

Hung here in chains, nailed 'neath the open sky. Ha! Ha! 

What echo, what odour floats by with no sound? 

God-wafted or mortal or mingled its strain? 

Comes there one to this world's end, this mountain-girt ground, 

To have sight of my torment? Or of what is he fain? 

A God ye behold in bondage and pain, 

The foe of Zeus and one at feud with all 

The deities that find 

Submissive entry to the tyrant's hall; 

His fault, too great a love of humankind. 

http://el.wikisource.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82

http://www.cummingsstudyguides.net/Plays.html

sources:

info: @www.vangelisgift.com.

video:

user:Atolis2008@youtube. Added:2010.07.12/13. retr:2010.07.16.